اردو اور پنجابی کے قادر الکلام شاعر نور محمد نور کپور تھلوی

میرے ابا جی دی شخصیت تے اوہناں دی شاعری دی نسبت کجھ لکھنا میرے جیہے محدود علم والے دی طاقت توں باہر اے پر میں اپنے بڑے ای پیارے نکے بھرا' اظہار احمد گلزار دے بے حد اصرار تے چند سطراں لکھن دی جسارت کر رہی آں ۔میں اوہناں نوں کس طرحاں یقین دواواں کہ میں پنجابی ادب دی شیدائی ضرور ہاں پر میں پنجابی زبان دی کیہ۔۔۔۔کسے وی زبان دی نہ تے ادیب ہاں تے نہ شاعرہ۔

زبان دا شوق تے ہر زبان دے ادب دا جنون ضرور اے۔بھاویں پنجابی میری مادری زبان اے ، پر میں ایس دے ادب دی زیادہ واقفیت نہیں رکھدی تے نہ ای ایس دیاں باریکیاں دا مینوں علم اے۔ ایس لئی اوہناں دے بارے میرے لئی لکھنا اوکھا ای نہیں سگوں ناممکن وی اے۔

ابا جی دی یاد جدوں آوندی اے۔ تے اوہناں دا شفیق‘ بارعب تے پروقار چہرہ اکھاں دے سامنے آجاندا اے۔اوہ بڑے سادگی پسند ‘نیک دل تے علم دوست انسان سن۔اللہ تے رسولؐ توں بعد اباجی ای میرے لئی آئیڈیل شخصیت نیں ۔ اوہ بہت ساریاں خوبیاں دے مالک سن۔پڑھن پڑھان دا اوہناں نوں بڑا شوق سی۔اپنی اولاد سمیت خاندان دا شیت ای کوئی بچہ ہووے جہنوں اوہناں نہ پڑھایا ہووے۔حساب تے انگریزی جیہڑا اوہناں کولوں پڑھ لیندا سی۔ اوہ زندگی وچ ایہناں مضموناں وچوں کدی پچھے نہیں سی رہندا۔ اوہناں دا مطالعہ بڑا وسیع سی۔ رات دیر تک مطالعہ وچ مصرو ف رہندے۔ایس لئی اوہناں دے کول ہر موضوع اتے معلومات دا اک وافر خزانہ موجود سی۔مینوں جدوں وی کوئی گل یاں مسئلہ پچھن دی ضرورت پیندی۔ہمیش اوہناں نے ای مینوں اوہدا تسلی بخش جواب دتا۔

اباجی دی وجہ نال گھردا ماحول شروع توں ای علمی تے ادبی رہیا اے۔غالب‘علامہ اقبال تے فیض اوہناں دے پسندیدہ شاعر سن۔جدوںدی ہوش پھڑی، گھر وچ ہیر وارث ‘بانگِ درا‘دیوان غالب تے نقشِ فریادی ورگیاں کتاباں ویکھیاں۔ایس لئی شعر وشاعری پڑھن نال تھوڑی بہتی رغبت مینوں وی پیدا ہوگئی سی۔اوہ آزادی نسواں دے قائل سن۔ایس لئی اپنیاں دھیاں نوں وی اوہناں نے اپنے پتراں دے برابر رکھیا۔

سفارش تے رشوت نوں سخت ناپسند کردے سن۔بہت ای سچے تے ایماندار انسان سن۔ایس لئی اپنی اولاد نوں وی ایمانداری تے سچائی دا درس دتا۔معاشرے دیاں برائیاں ویکھ کے اوہناں د ادل کڑھدا سی تے ایس گل دا اظہار اوہناں دی شاعری وچ چوکھا نظرآوندا اے۔اوہناں نے ہر موضوع اتے شاعری کیتی پر اوہناں دی شاعری دا آغاز ملی ترانے توں ہویا، کیو ں جے اوہ بہت ای محبت وطن انسان سن۔زباناں سکھنے دا اوہناں نوں بڑا شوق سی۔ ایس لئی انگریزی‘ عربی‘ ہندی‘ فارسی‘ اردو‘ تے پنجابی اُتے عبور حاصل سی۔اوہ صرف میرے والد ہی نہیں سن سگوں میرے استاد وی سن۔بچپن توں لے کے ہن تک جو کجھ پڑھیا ۔اوہناں کولوں پڑھیا۔اسیں اپنے ابا جی نال بہت بے تکلف ساںتے کسے وی موضوع اتے بلا جھجک اوہناں نال گل بات کرلیندے سی۔اوہناں نے ہمیشہ ساڈے نال دوستا ں والا رویہ رکھیا۔

کاغذ تے قلم دے نال ابا جی دارشتہ بڑا اٹوٹ سی۔اوہناں نوں کسے وی ویلے شعراں دی آمد ہوجاندی سی۔ ایس لئی قلم ہمیشہ کول رکھدے سن پر جدوں میری بیٹی مریم نے پڑھنا شروع کیتا تے اوہنے نانے ابو دا قلم چک لینا۔مریم نوں پیار نال ڈانٹنا تے نالے میرے کول اوہدی شکایت لائونی پئی تیری کڑی میرا قلم نہیں رہن دیندی۔ابا جی نے ساری زندگی بہت عزت آبرو نال گزاری۔ اوہناں نوں کسے شے دی کدی وی تھوڑ نہیں آئی سی۔اوہ بڑے قناعت پسند انسان سن۔میرے ابا جی دا خزانہ اوہناں دیاں کتاباں تے کاغذ قلم ای ہوندا سی۔ابا جی ورگے انسان اجکل کم یاب ای نہیں سگوں نایاب وی نیں۔

مینوں ایہ فخر حاصل اے کہ اباجی نے میری شادی اُتے میرے لئی رخصتی لکھی جیہدا اک شعر مینوں بہت ای پسند اے۔

رہے گا سدا نور کردا دعائیں
خدا دور رکھے گا ساری بلائیں

میری خاص فرمائش تے اوہناں نے میرے بیٹے تیمور ضیاء دا سہرا لکھیا جدوں اوہ صرف چارسال دا سی تے اپنے چاچے اکمل ضیاء دا سربالا بنیا سی۔میرے لئی ایہ سہرا کسے انمول خزانے وانگ اے۔چند شعر لکھ رہی آں۔

جو ارشد کے گھر آج باجا بجا ہے
یہ تیمور کے سر پر سہرا سجا ہے
کتنا حسیں دیکھو ننھا سا دولہا
سلامت سدا اس کو رکھ میرے مولا
نہیں طاہرہ تھکتی لیتی بلائیں
وہ ہے منتظر سارے ماموں بھی آئیں
لکھی نور نے نظم پوری خوشی سے
نواسے کا سہرا ہے سجنا اسی سے

میرے ابا جی بہت ای امن پسند انسان سن تے ایس لئی دشمنیاں پالنے دے خلاف سی۔ سانوں کہندے رہندے سی، زندگی تے دوستی لئی وی تھوڑی اے کجا ایہدے وچ دشمنیاں پالئیاں جاون۔ اوہناں نے ساڈے پنجاں بھین بھراواں دی بہت اچھی تعلیم و تربیت کیتی۔سانوں پڑھایا لکھایا۔ایس قابل بنایا کہ ایس معاشرے وچ اچھی زندگی گزارئیے مینوں اپنے والدین اتے فخر اے۔
5۔اگست نوں جدوں میں ایہ لائناں لکھ رہی آں تے اج ابا جی دا جنم دن اے۔جنم دن منانا پسند نہیں سی کردے پر میرے بھراء کدی کدی خود ای اوہناں دی سالگرہ دا اہتمام کرلیندے سن پر اباجی کہندے ہندے سی ایہ کوئی خوشی دا مقام اے۔میری زندگی وچوں اک سال گھٹ ہوگیا اے نالے ایہ شعر وی سناوندے۔

غافل تجھے گھڑیال یہ دیتا ہے منادی
گردوں نے گھڑی عمر کی اک اور گھٹا دی
پر میرے بچیاں دی سالگرہ وچ بڑے شوق نال شرکت کردے تے اپنا کلام وی لکھ کے لیاوندے۔میری بیٹی فاطمہ دی سالگرہ اتے اوہناں نے جیہڑی نظم لکھی اوہدے کجھ شعر لکھ رہی آں۔
فاطمہ پیارئیے
راج دلارئیے
نانے دئیے پیارئیے
رانی ایں توں روپ دی
مٹھے گنے چوپ دی
جدوں توں جوان ہونا
ساڈا نہیں نشان ہونا
اوہناں نوں فاطمہ دے نال بہت پیار سی کیوں جے اوہ نکی ہوندی نانکے رہی اے۔اج فاطمہ وڈی ہو گئی اے پر اباجی ایس دنیا وچ نہیں رہے۔ میرے نال میرے خاوند تے میرے بچیاں نال اوہناں دا خاص پیار سی۔
اج بے شک اوہ ایس دنیا وچ موجود نہیں پر مینوں ایسراں لگد ااے۔ اوہناں دیاں دعاواں ‘گلاں تے پیار اج وی ساڈے واسطے دعاواں منگدے نیں۔کہندے نیں کہ اپنے پیاریاں نال روحاں دے رابطے ہندے نیں۔ انسان جنا مرضی وڈا ہو جاوے اوہنوں ماں باپ دی ضرورت ہمیشہ رہندی اے پر ایہہ دنیا دا دستور اے کہ ایتھوں جانا تے ہر اک بشر دا طے اے۔ سو اوہ وی چلے گئے۔اللہ اوہناں نوں کروٹ کروٹ جنت نصیب کرے۔جنت وچ اوہناں دے درجے بلند فرماوے تے اوہناں دی اولاد نوں اوہناں واسطے صدقہ جاریہ بنا دیوے۔۔ (آمین ثم آمین)
مقدور ہو تو خاک سے پوچھوں کہ اے لعیم
تو نے وہ گنج ہائے گراں مایہ کیا کیے