حضرت شاہ حسین لاہوری' جہڑے
مادھو لال حسین دے ناں توں' جانے جاندے نے۔ ویلے تے ویلے دے پردھاناں
ہتھیں' اوہ دکھ' درد تے ازمیش دی سولی تے ٹنگے رہ سن۔ مندے حالاتاں وچ وی'
اوہ عملی' زبانی تے قلم راہیں' لوکاں نوں بھلائی تے سچائی دا پہاڑا پڑھاندے
رہ۔ آخری سانواں تیکر' اونہاں نیں سچے تے سچے درویش ہون دی لاج نبھائی۔
لوبھ تے مال کٹھا نئیں کیتا۔ نیکی تے بھلائی نال لئے گیے تے جائداد وچ وی'
ایہو کجھ چھڈ گیے۔ ایہو وجہ اے' پئی اوہ اج وی عزت' احترام تے محبت نال یاد
کیتے جاندے نے۔ کثرت نال لوکیں' اونہاں دے مزار تے حاضری دیندے رہندے نے۔
حضرت شاہ حسین لاہوری ہوراں نوں' پنجابی صنف ادب کافی دا موڈھی کہیا جاندا
اے۔ ایس بدقسمت دھرتی دے اپنے نالائق تے عیاش حاکماں کارن' باہرلے حکومت کر
دے رہ نے۔ اونہاں ایتھوں دے وسائل نوں بےدردی نال لٹیا۔ اصل دکھ دی گل ایہہ
پئی ایتھوں دے علمی' ادبی تے لکھت چ آئے مذہبی ورثے نوں وی ڈھڈا نقصان
پچایا۔ غیراں توں اڈ' ایتھوں دے حاکم کھوا کھوی وچ ایہو کجھ ای کر دے رہ۔
کیہ کہیے تے کیہ ناں کہیے' کاغذاں پتراں توں ودھ' چھنیا کولیاں تے لکڑاں دی
اوقات رہی اے۔ اج وی' اوہو صورت حال اے۔ ہو سکدا اے' حضرت شاہ لاہوری ہوراں
توں پہلاں وی' ایس صنف وچ شعر کہہ گیے ہون' پر ریکارڑ وچ کجھ وی نئیں ملدا۔
ایس گل پاروں اوہناں نوں ای' ایس صنف دا' موڈھی شاعر منیا جانا کوئی اچرج
گل نہیں لگدی۔ اونہاں دے مگروں' ایہو حال دھیدا اے تے' ایس صنف وچ دوجا
وڈھڈا ناں' حضرت بلھے شاہ قصوری ہوراں دا ملدا اے۔
حضرت شاہ حسین لاہوری ہوراں دے کلام وچ عجز' مسکینی' فنا' نیکی تے بھلائی
دی تعلیم ملدی اے۔ اوہ تصوف دے فلسفہ وحدت الوجود نال جڑے ہوئے سن' ایس لئی
میں ناہیں سبھ توں تے' اوہناں دے ہر کہن دی تان ٹٹدی اے۔ عصری جبر دے لمے
چوڑے قصے' نئیں ملدے۔ کتے کتے اوس عہد دے چلن تے اطوار دیاں' بڑیاں معتبر
شہادتاں وی ملدیاں نے۔ ہاں شخص تے اوہدے چلن نوں' اوہناں فوکس ضرور کیتا
اے۔ اونہاں دے ہر لفظ وچ جادو اے' تداں ای' من دیاں تاراں نوں چھیڑ دیاں
ہویاں' باطن دیاں اکھاں وچ' حق تے سچ دا چانن بھر دیندے نے۔
حضرت بلھے شاہ قصوری ہوریں وی فلسفہ وحدت الوجود دے مانو نیں تے ایدا تھاں
تھاں تے اظہار ملدا اے۔ سگوں اوہ ایس توں گاہاں وی ٹپ جاندے نے۔ اونہاں دے
کہن وچ منصور دے کہن دی' جھلک دسدی اے۔ اک تھاں برملا اوہناں دے قلم دے
موہوں نکل گیا اے۔
بلھے شاہ!
اساں مرنا ناہیں گور پیا کوئی ہور
اوہناں شاعری راہیں' جتھے لوکائی دی ہدایت تے تعلیم دا کم کیتا اے' اوتھے
عصری جبریت دا وی' کھلے تے چٹے لفظاں وچ اظہار کر دیاں' کسے مصلحت توں کم
نئیں لیاء۔ علامتاں تے من پہاندے استعاریاں توں وی کم لیاء اے۔
کافی دے ایہہ دونویں شاعر درویش تے صوفی سمجھے وی جاندے سن۔ ایہہ گل دوجی
اے پئی اونہاں نے فقیری نوں اوہلے دی بکل اندر لاکوکے تے سانبھ کے رکھیا۔
حضرت شاہ حسین لوہوری ہوراں تاں کھل کے کہہ دتا
سانوں پیر نہ آکھو'
کیوں
سانوں کوڑی گل نہ پہاندی اے
جد کہ آودی اصل وچ' اندروں باہروں کامل تے پکے پیڈے درویش سن۔ دوجا ایہہ
کوئی اوہلے آلی گل ای نئیں رہی سی۔ بندہ آودے کماں تے گناں توں پہچان چ آ
جاندا اے۔ جہڑا تے جہو جیا' اوہ کر رہ سن' اک عام بندہ کدوں کر دا اے۔ سدھی
جئی گل اے' کر وی نئیں سکدا۔
اہناں دوہاں توں اڈ' کئی ہور لوکاں نیں وی صنف کافی تے' طبع ازمائی کیتی
اے. حقی سچی گل تاں ایہو اے' چس نہیں آندی' شاید اہدی وجہ ایہہ آ پئی اوہ
صوفی
نئیں نے۔ قدرتیں مینوں پروفیسر صوفی نیامت علی مرتضائی ہوراں دی کافی جہدا
سرناوواں اے
۔۔۔۔۔۔۔ مالک دے دربار ۔۔۔۔۔۔۔
پڑھن تے سنن دا موقع ہتھ لگیا۔ کلام پڑھن سنن مگروں' میرے جسم تے لرزہ تے
ہور روح وچ ان ڈٹھا جیا' سرور تے لطف اتر گیا۔ میں ظاہر نہ کیتا۔ اک عام
دنیا دار بندہ' ایہو جیاں گلاں کر نئیں سکدا۔ اوہ انگریزی دے پروفیسر دے
طور تے' جانے جاندے نے۔ پھر میں اوہناں دے اٹھن' بیٹھن' طور اطوار' سبھا دا
چپ چپیتا' مطالعہ کرن دا جتن کیتا۔ اوہ مینوں گناں دی گھتلی جاپے
کھرا' سچا' ہم درد' لوکاں دے فی سبیل الله کم آن آلا' غیراں دے دکھ درد اتے
دکھی ہون آلا' ہوس لالچ توں پراں پراں تے ایہو جیاں ہور بڑیاں صفتاں'
اونہاں وچ ویکھن دا موقع ملیا۔ خدا دا خوف تے آقا کریم دی محبت' اونہاں دی
رگ رگ وچ رچی وسی ہوئی اے۔ علم وی دوھائی دا رکھ دے نے۔ تکبر تے وڈیائی
اونہاں دے نیڑے آن توںوی ڈر دی اے' تے پھر درویش کینوں کہندے نے۔ ایہہ سبھ
جانن توں مگروں' کافی سنن تے پڑھن توں بعد' چس آون دا راز میرے اتے کھل
گیا۔ سوچنا آں' دنیا وچ جنا نھیر مچیا ہویا اے' جے ایہو جئے چپ چپیتے نیک
بندے نہ ہوندے' کہانی تاں مک جانی سی۔
اوہناں دا ایہہ کردار تے صاف ستھرا چالا ویکھ کے' میں درخواست کیتی کہ
پروفیسر صاحب' اک نکی جئی گزارش اے۔ کہن لگے' حکم کرو بابا جی۔
۔۔۔۔۔ وڈیری عمر ہون پاروں' لوکیں مینوں بابا جی کہہ کے ای بلاندے نے۔۔۔۔۔
میں کہیا پلیز میرا جنازہ تسیں پڑھانا۔ ہس پئے۔
گل ہاسے وچ پاندیاں' کہن لگے کیہ ہویا' مولوی پاکستانو کوچ کر گیے نیں' تاں
جے تسیں میرے سبجیکٹ توں ہٹ کے'میرے ذمے ایہہ کم لاندے پئے جے۔ لگدا اے'
تسیں مینوں بےداڑھیا مولوی سجھ رہ او۔
میں سنجیدہ ساں' ایس لئی میں مڑ توں درخواست کیتی۔
چھڈو جی' کوئی ہور گل کرو' مرن شیطان دے بیلی۔
میں پھر توں کہیا' آپے تاں کہندے او' جانا مالک دے دربار۔ موت تاں اٹل
حقیقت اے' جانا تاں ہے ای۔
پھرویں سنجیدہ تے غیرسنجیدہ انداز وچ' گل اگے ودی۔ اخیر چ زندہ رہن دی صورت
وچ' اونہاں حامی بھر لئی۔ الله اونہاں نوں صحت مند لمی توں نوازے۔
ایہہ گل پتھر تے لکیر اے پئی
الله ہی ایسا جاننے اور آگہی رکھنے والا ہے کہ اس سا جاننے اور آگہی رکھنے
والا کوئی نہیں۔
ایس لئی کوئی پکی تے پیڈی گل نئیں کیتی جا سکدی۔ ہاں ہونہار بروا کے چکنے
چکنے پات دے مصداق اونہاں دیاں کافیاں دی زبان تے فکر نوں ویکھدیاں ہویاں
کہیا جا سکدا اے پئی آن آنے ویلے وچ کافی دے تیجے وڈے شاعر ہون گے۔ اوہناں
دا اردو تے انگریز دا کلام وی من پہاندا اے۔
اوہناں دا کلام' جتھے خلوص' سوز' دردمندی تے انسان دوستی وچ رجیا تے گجیا
ہویا اے' اوتھے اس دے انگ انگ وچ' اونہاں دے باطن دی خوش بو بیدار قوت شامہ
دے حامل لوک' محسوس کر سکدے دے نے۔ بناوٹی تے مصنوعی گلاں' وقتی طور تے دل
دماغ تے اثر پاندیاں نیں' بعدوں وسرن وچ زیادہ دیر چر نہیں لاندیاں۔ اوہناں
دے کلام وچ موڈھ لا ای' بناوٹ نئیں ملدی۔ لفظاں دی اٹھک بیٹھک وجدانی تے
الہامی جئی اے۔ لفظاں دی معنویت' آفاق دیاں وسعتاں پار کر دی ہوئی' کسے ہور
ای جہان وچ لئے جاندی اے۔ ونگی لئی آ دو تن شعر ویکھو' تے روحانی نشہ لٹو۔
مٹی تیری ماں اے بندیا' مٹی تیرا پیو
شادی کرکے دنیا نال وکھرا گئیوں ہو
اوہو تیرے من دی مورت جہڑی مارے شو
اوہ مالک اے تیرا بندیا' تو مالک دا ہو
............
پل دو پل دا میلہ ایتھے چھڈ کے سبھ کجھ جانا
اوڑھ کے چٹی چادر اندر مٹی محل سمانا
اج جہڑا وی اپنا ہویا کل ہونا بےگانہ
مرتضائی پڑھ دا رہو تو شام سویرے فان
چھڈ کے اپنا مان' بندیا من لے رب رحمان
مرتضائی پڑھ دا رہو تو شام سویرے فان
ایس مصرے نوں پڑھ کے' انج جاپدا اے جیویں' اوہ نہیں کہہ رہ' کوئی دوجا
اوہناں نال مخاطب اے۔
اونہاں دے ہاں ناصح تے پرچارک دا رنگ وی ملدا اے۔ چیویں اے شعر نے۔
چھڈ دورنگی توں تے آ جا یک رنگی دے اندر
ایہو تینوں سبق سکھاون چرچ' مسیت تے مندر
باہروں جیسا دسیں بندیا ویسا ہوویں اندر
اک چہرے دے پچھے لکے چہرے بےشمار
مالک دے دربار جانا مالک دے دربار
ایس وچ' مخاطبیا انداز اختیار کیتا گیا اے' جد کہ ایہہ شعر خالص ناصحانہ
چلن رکھ دا اے۔
منگیں نت پناہ خدا دی وچہ گھمنڈ نہ جاویں
نیواں نیواں ہو کے بیلی رحمت رب دی پاویں
پنجابی کافیاں اچ ای نئیں' اوہناں دے دوجے پنجابی کلام اچ اتے اردو تے
انگریزی شاعری اچ وی' فنا دا فلسفہ بڑے سوہنے تے دل تے اثر کرن آلے انداز
اچ ملدا اے۔ ہاں' کافی وچ ایہہ رنگ بہوں گوڑا تے تیکھا ہو جاندا اے۔ جیویں
کو آ شعر نے۔
ڈونگے' نیویں ٹوئے اندر قبر توں سمانا
بھلیا پھریں توں اپنی منزل' بنیا پھریں سیانا
ملک الموت دے اگے آ کے ہوسیں نمو چھانا
اوہدے اگے عقلاں والی اک نہ چلے چال
دل دا دیوا بال او بندیا دل دا دیوا بال
صوفی باطنی صفائی ستھرائی تے زور دیندے آئے نیں' صوفی نیامت علی دی کافیاں
وچ وی' ایس دا گہرا انگ تے رنگ موجود اے۔ ذرا ایہہ شعر تاں پڑھ کے ویکھو۔
رب دی یاد دے دریا اندر جے کر روح نہاوے
میل کچیل نہ دنیا والی اس دے ولے آوے
واہ واہ' اوہناں بڑی وڈی گل کر دتی اے۔ واہ
صوفیاں کول' نفس یعنی میں نوں مارن دا تاکیدی تے امتحانی پرچے دے پہلے سوال
وانگر لازمی اے۔ صوفی نیامت علی ہوراں کول وی' اس دا بڑے متاثر انداز وچ
'ذکر ملدا اے۔
ونگی لئی ایہہ شعر ویکھو۔
دشمن ماریں'مار مکاویں' غازی شہید رتبہ پاویں
ایس توں وڈا رتبہ جے کر ماریں نفس نوں لڑ کے
ایہہ 1969 دا واقعہ اے۔ میں سی ایم ایچ حیدرآباد ہوندا ساں۔ ہسپتال دے کھبے
گیٹ تے' اک درویش منش جھاڑودار دی ڈیوٹی ہوندی سی۔ میں ناچیز فانی مقصود
حسنی' اتوں دا پینڈا کڈ کے' روزانہ اونہوں ملن جاندا ساں۔ ساڈے وچ اکو گل
ہوندی
میں کہندا ساں سائیں بادشاہ کیہ حال اے
جوابا چہاڑو پوں تے رکھ کے کہندے بابا جی میں نہیں' الله بادشاہ/ ایہہ لا
الہ الا الله دا عملی مفہوم سی۔ ایس گل توں اڈ' اوہدے کہن تے انداز چ جہڑی
چس تے جادو سی' میں لفظاں راہیں دس ای نئیں سکدا۔ بس ایہہ کہہ سکدے او'
ایہہ
میں ناہیں سبھ توں
دا عملی نمونہ سی۔
صوفیاں دے ہاں' میں توں ودھ کوئی کوڑی تے زہریلی شے ای نئیں۔ صوفی نیامت
علی ہورا دیاں کافیاں وچ وی' میں دی نفی لبھدی اے۔
پتے نویں نویلے لے کے آئی بہار
پھلاں نال نیں ٹہنیاں سجیاں چمکدے پئے نیں خار
تیرے دل دے گل کھلن جے اترے میں بخار
اٹ سٹ نالے اٹاں وٹے دل تیرا سنسان
چھڈ کے اپنا مان بندیا من لے رب رحمان
صوفی تکبر تے وڈے بول دی نفی کر دے آئے نے۔ عجز تے انکساری' اوہناں دی
شخصیت دا حصہ ہوندے نے۔ اوہناں دا عمل تے کہن' ایس توں اڈ نئیں ہوندا۔ صوفی
نیامت علی ہوراں دا عمل تے کہن' عجز تے انکساری وچ رہنیا ہوندا اے۔ ایس ضمن
وچ صرف اک شعر پیش اے۔
انکساری رب پیاری آکھیا سارے نبیاں
انہدے وچ سلامتی باوے من لے کہناں ولیاں
صوفی دا مسلک صلح کل ہوندا اے۔ اونہاں دے نیڑے سارے دھرم آودی اصل اچ'
سچائی نیکی تے بھلائی دا درس دیندے نے' تے رب دا گھر نے۔ اونہاں دی اصل اڈ
نئیں ہوندی۔ کیوں جے سبناں تھاواں تے' سنیا تاں رب دا ای ہوندا اے۔ ایس ذیل
وچ اوہناں دا ایہہ شعر پڑھو
چھڈ دورنگی توں تے آ جا یک رنگی دے اندر
ایہو تینوں سبق سکھاون چرچ' مسیت تے مندر
اک ہور تھاں کہندے نے
مسجد سوہنی' مندر سوہنا' سوہنا چرچ' دوارہ
روح وڑے ناں رب دے گھر وچ پھر دی اے آوارہ
اوہ اپنی کافیاں راہیں' موقع محل نوں ایداں بیان کر دے نیں' پئی اونہاں
دیاں سچیاں تصبیراں' حقیقی انگ تے رنگ وچ اکھاں موہرے پھر پھر جاندے نے۔
ایہہ چلن اختیار کرکے' اوہ قاری نوں عبرت تے توبہ دے بوہے تے لیاء کھڑا کر
دے نے۔ انہاں دا ایہہ شعری حربہ' جھتے جھتے وی ورتیا گیا اے' اوتھے اوتھے
نیامت علی صاحب د ی انسان دوستی دے' کوکے گڈ دا گیا اے۔ اونہاں دی اک کافی
دا ذرا ایہہ بند تاں ویکھو
پتے نویں نویلے لے کے آئی بہار
پھلاں نال نیں ٹہنیاں سجیاں چمکدے پئے نیں خار
تیرے دل دے گل کھلن جے اترے میں بخار
اٹ سٹ نالے اٹاں وٹے دل تیرا سنسان
چھڈ کے اپنا مان بندیا من لے رب رحمان
مٹی ای انسان دا مڈھ' تے آخیر اے۔ ویکھو' مٹی دے حوالے راہیں' کڈی سوہنی
صوفی دے مزاج' ورتا تے ویہار لئی تصبیرگھڑی نے۔ روح وچ سرور اتر اتر جاندا
اے۔
مٹی وچوں فصلاں نکلن' مٹی چوں گلزار
مائی مٹی وچوں بنیا سارا ایہہ سنسار
مائی مٹی بھولی بھالی سدھی سادی یار
مل لے مٹی مالک والی ماریں گا خوشبو
اوہ مالک اے تیرا بندیا توں مالک دا ہو
پروفیسر صوفی نیامت علی ہوریں' آودے صوفیانہ کلام راہیں' انسانی ویہار'
ورتا تے رویے دی وی عکاسی کر دے نے۔ اہدے وچ اونہاں دے تن انداز ملدے نے۔
کدے بڑے ای سخت تے دوٹوک جئے انداز وچ گل کر دے نے۔
میل کچیل توں کھائی جاویں' پہن کے ستھرے کپڑے
ریشم' مخمل پہنن والے' ویکھ کتھے جا آپڑے
نفس نے انس نوں مار مکایا' کرکے سٹیا ڈکڑے
ھاواں وچ ہوا دے' اندر بدلاں دتے پکار
مالک دے دربار جانا' مالک دے دربار
کدے نکا جیا کوئی اشارہ دے جاندے نے۔
کنے دوجیا دے گناہ توں اپنے سر تے چائے
اوتھے کن ملنے آونا سوچیں اندر وڑ کے
کتے نرم تے سمجھاون دے انداز چ' بڑا کجھ کہہ جاندے نے۔
اک دن جنج پیاری چڑھنی' جانا لاڑا بن کے
پلے جے کجھ ہویا ناں تے دیویں گا کیہہ لاگ
اونہاں اپنے صوفیانہ کلام راہیں آودے عہد دے حالات تے جبر دی کیفیتاں دی
بڑی ایمان داری نال شہادتاں وی درج کیتیاں نے۔
نفس' شیطان نیں بیلی تیرے' دنیا تیری حور
کھؤتے' گھوڑے اک برابر' پٹھے نیں دستور
صدیاں دی سولی تے ٹنگے بندے بے قصور
ظلم ستم' تے جبر قہر دی ہر پاسے للکار
ماک دے دربار جانا ماک دے دربار
پروفیسر صوفی نیامت علی ہوراں اودے پنجابی صوفیانہ کلام وچ حسن شعر دے حربے
وی ورتے نے۔ انہاں حربیاں نیں اونہاں دے کلام نوں تاثیر دی اچی اڑان توں
سرفراز کیتا ہے۔ کوئی بھل کے وی نئیں کہہ سکدا پئی اوہ بنیادی طور تے
انگریزی دے استاد نے۔ نمونے لئی کجھ مثالاں پیش نے۔
تکرار لفظی غناعیت لئی بڑی موثر شعری صنعت اے۔ صوفی نیامت علی ہوراں کول'
اس دا بڑا سوہنا تے رواج توں اڈ' استعمال ملدا اے۔ نمونے لئی پیش کیتے گیے
بند وچ' اکھر مٹی دا تکرار نال استعمال ہویا اے' تے ہر وار نواں انداز تے
نویں معنویت سامنے آندی اے۔
مٹی وچوں فصلاں نکلن' مٹی چوں گلزار
مائی مٹی وچوں بنیا سارا ایہہ سنسار
مائی مٹی بھولی بھالی سدھی سادی یار
مل لے مٹی مالک والی ماریں گا خوشبو
اوہ مالک اے تیرا بندیا توں مالک دا ہو
تشبہ شاعری دا منیا پرمنیا ہتھیار اے۔ اوہناں نیں ایس ہتھیار توں بھرواں
لابھ چکیا اے۔ جیویں
آدم بوہڑ چوں پھٹیاں شاخاں سارا کھل کھلار
..........
چن تے تارا توں ایں' بندیا دیویں جے دھیان
...........
چھیتی کر لے وقت دی گڈی بہتا وقت نہ دیوے
اوہناں اودے صوفیانہ کلام وچ' استعاراتی زبان دا استعمال بڑی ہنرمندی تے
سچجے انداز وچ کیتا اے۔ ایس انداز نیں اونہاں دے کلام نوں' معنوی ڈونگ دتی
اے۔ ونگی لئی دو تن مثالاں پیش نے۔
جنت دا شہزادہ لے گئی دنیا دی چمونی
.........
جنت دے گلاب نیں جا کے دوزخ وچ پئے سڑ دے
.........
سورج آیا چانن لے کے دل دا بوہا کھول
.............
اوڑھ کے چٹی چادر اندر مٹی محل سمانا
............
ایہہ سمندر وقت دا ایتھے ڈبن مرن بہتیرا
ایہہ بڑی ودھے دی گل اے' پئی جتھے جتھے وی تلمیات دا ورتا ہویا اے' اوتھے
اوتھے اک نویکلا تے نکھریا نکھریا رنگ پیدا ہو جاندا اے۔ دوجی گل ایہہ وی
اے' پئی اوہ مصرعے وچ نحوی لوڑ دے لفظ دے طور تے' استعمال ہوندی اے۔ لفظ دے
تلمیحی استعمال دیاں کجھ مثالاں ویکھو۔
الله ہو کناری تے بسم الله دا گوٹہ لا
..................
من مندر دے اندر اپنے آپ دی پوجا کر دے
..................
پل صراطاں اتوں وانگوں بجلی لنگدا جاوے
..................
رب دا بندہ عقبادار' من دا بندہ دنیادار
................
روح سی اچے عرش دا باسی وڑیا وچ حیوان
عصری ورتوں دیاں چیجاں دا' گہری معنویت نال' استعمال کیتا اے۔ جیویں کہ ایس
بند وچ کیتا گیا اے۔
تن موبائل تے اس دے اندر روح دی سم ہے بندیا
روح دا رب دے نال کنکشن ہر ویلے ہے لگیا
نیکی بیلنس اس دا بندیا جاویں نہ کتے ٹھگیا
ایمان دے چارج باہجوں کجھ وی کرناں اے محال
دل دا دیوا بال او بندیا دل دا دیوا بال
بڑے جان دار تے فصیح مرکبات تشکیل دے کے' اوہناں نیں پنجابی زبان نوں' ان
مول تحفہ پیش کیتا اے' جیدے لئی اوہ' شاباش دے حق دار ٹھہر دے نے۔ نمونہ دے
کجھ مرکبات' ویکھو تے لطف چکو۔
استغفاری غسل' روشن سوچاں' عمل کتاب
.........
دل تے اکھ' دلدل تے گرداب
.........
دل دا دیوا
.........
وقت دی گھڑی
..........
سوچ دے پہرے
...........
دوگھڑی' دورنگی
............
عقبادار
آخیرلی گل
صوفی نیامت علی ہوریں' صوفی دے طور تے' اودی جان پہچان نئیں رکھدے۔ کوئی
نئیں جاندا' اہناں دے مندر اندر کڈا سوہنا صوفی نیویں پا کے الله ہو دے جاپ
وچ مصروف اے۔ اوہناں دیاں لکھتاں تے عمومی ورتا ویکھ کے' اوہناں دے ناں نال
لفظ صوفی دا سابقہ میں ودھدیا اے۔
الله اوہناںدے زہد تے تقوے نوں برکت دیوے۔ |