رکھ تسلی پھیر ملن دی، کاہنوں کردیں نیرھا نیرھا

رکھ تسلی پھیر ملن دی، کاہنوں کردیں نیرھا نیرھا۔
پورب دے ولّ تر پیندے ہاں، مل جاویگا کتے سویرا۔

اصل حقیقت میرے گھر دی، کی ہے اس نوں میں ہی جانا،
کاں بیٹھن نہ الو بولن، نہ ہی سکھنا دسے بنیرا۔

اس رستے توں دور کتے توں اپنا رستہ ہور بنا لے،
ایویں نہ لوکاں دے منہ تے، جڑ جاوے ناں تیرا-میرا۔

چمک اوہناں دے سورج ورگے، مکھ دی جد توں دیکھ لئی ہے،
دھرتی وانگوں کھاندا رہندے، دل ادھر ہی گھمن-گھیران۔

توڑ گیا ہے ساتھ جدوں دا، دل دے بھانڈے سامبھن والا،
ارماناں دے ویہڑے اندر، ہر دم جاپے پیا کھلیرا۔

جھڑکاں، دھکے، دھپھے، کھا کے ہر دم تیرے در ولّ نسن،
دیکھ اساڈی ہمت دا دم، دیکھ اساڈا دھکڑ جیرا۔

محل-منارے اوہناں دے نے، جنہاں نے ہے پیسہ لایا،
مزدوراں دا بس ہندا ہے، وڈھن-پورنن تکّ ہی پھیرا۔

آدم، افلاطون، ارسطو، کنے آئے، گن کے دیکھو،
میں وی کرداں، توں وی کرلے، کجھ دن ایتھے 'نور' بسیرا۔