نہ ستھاں نہ دسن تبیلے، نہ بوہڑ نہ چھاواں

نہ ستھاں نہ دسن تبیلے، نہ بوہڑ نہ چھاواں۔
ہجر تیرے وچ تپدے دل دا، منجا کتھے ڈاھواں۔

تیز-ترار زمانے واہیاں، ہتاں لئی چرانداں،
کتھے چارن جاوے کوئی، بھکھیاں مجھاں گاواں۔

ایس سمیں دی ہفڑا-دفڑی، بندہ کوہلو کیتا،
کیہنوں وقت پنجالی لاہ کے، آوے کرن صلاحواں۔

ریت اجل توں چلی آئی، اک آوے اک جاوے،
ساوے پتر دین وکھائی، جد تر جان خزاواں۔

چن دی دھرتی اتے جا کے، جو کردے سو کردے،
آؤندے جاندے وی پردوشت، کردے جان فزاواں۔

اپنا آپا آپ بچا کے، ایتھوں لنگھنا پیندے،
جے بندہ ہشیار نہ ہووے، چمبڑ جان بلاواں۔

دسّ دیؤ جنت دا رستہ، دھرم دیؤ سردارو،
اپنے جدی پشتی گھر وچ، ہن میں جانا چاہواں۔

مہنگائی دا بھنیا باپو، بوجھا ٹوہ کے سوچے،
کل دی کل دیکھانگے اج، بچیاں دا ڈنگ ٹپاواں۔

الڑ بوٹاں نوں توں حالے کھنبھاں ہیٹھ چھپا لے،
دیکھ لیا کھا جانے سبھ نوں، بھکھیاں گرجھاں، کاواں۔

آلھنیاں نوں پاؤنوں پہلاں، تکڑے ٹاہنے لبھو،
لکھ واری بھیجنگے دوکھی، تتیاں تیز ہواواں۔

شاید پڑھ کے اس نوں یاد، اتیتاں دی آ جاوے،
ایس لسٹ وچ لکھ لے منشی، میرا وی سرناواں۔

پھیر کویں توں توہمت–بازی کردا دوجے اتے،
تیرے ورگا ہور کھلوتا، ہندا اگے ساواں۔

ایس ہیاتی دے دکھاں دی، کس نوں وتھیا دساں،
بھیڑ-بھڑکے دے وچ لبھے، بندہ ٹاواں ٹاواں۔

ماڑے، بھیڑے، ظالم، خونی، پتر کجھ وی ہوون،
ماواں تاں ماواں نے ماواں، دیون روز دعاواں۔

چنگا ہویا مکر گیا اوہ، آپے اپنی کہہ کے،
ساری عمر نہیں تاں کردے، رہندے اسیں وفاواں ۔

پھیر بھروسہ کیتا جا سکدا سی رشتے اتے،
جے پورن ورگے پتّ ہندے، اچھرا ورگیاں ماواں۔

پنڈ دکھاں دی اکو ساہے، دے کے تردے لگے،
دل دے ننگے سر تے اینا، بوجھا کویں ٹکاواں۔

مصلے اتے مصلیٰ کر کے، دھرم دیاں سرکاراں،
دوراہے تے مینوں پایا، کہڑے پاسے جاواں۔

'نور' اوہناں نوں سچے دل توں ہن وی اپنا آکھے،
اکلاپے دے نال جنہاں نے دے دتیاں نے لاواں۔