Sindhi Poetry, Shayari & Ghazal
Sindhi Poetry allows readers to express their inner feelings with the help of beautiful poetry. Sindhi shayari and ghazals is popular among people who love to read good poems. You can read 2 line sindhi poetry sms, 4 & one lines Poetry. download Sindhi poetry images can easily share it with your loved ones including your friends and family members. Up till, several books have been written on Sindhi Shayari. Urdu Ghazal readers have their own choice or preference and here you can read Sindhi poetry in Urdu & English from different categories.
Most Famous Sindhi Poetry
- LATEST POETRY
- سندھی
"Moen ja Darraa" kaeen aaya-vaya, "Sachu" Sija Panni-a joon chumyoon huyoon,
Muhabbata bbhariala Maviun Sassuiyun Sunhnnyun chatirryoon,
Tikkhrryoon tararryoon kaddahin manna mitthrryoon hunyoon,
Ajj yad Aaeen ddadho yad Aaeen. aftab
Patria na Bhagwn Buddha esa aen Mousa Hazrat Muhammad na huao,
KhudAee Sarmasti, Socrati Latifi Hallaji Khayyami Alasti huee,
Ko "siaasee sufism" jo chakar na huao,
Ajj yad Aaeen dadho yad Aaeen Osman
j wisree chiden ta bhi mayare na toon
asan ajh bhi aahyaon akela ala
asan saan tohanje na yari na toon
he hayati jo sagar aa gihro ghano
kinaro pari aa an barie bhagal
ma sahil te pohichie bhala kaien kayan
na manzil aa mohanji na tayari na toon Hassan
o preen
tuhinjay denal gulan jo
aakhri tuhfo
muhinji dairy main
aaj be mojud ahay
aaj jadahin tuhinjy janam jay dehan tay
ae pahinjay
wechory je warsia tay
mon tuhinjay denal aakhri gulan jay tuhfay khay chuhyo ta
sukal panan man be
sudkan ja awaz achi rahya huaa ....... Zaid
جيلر : سڀ ڪجھ جمع ڪرائي وڃڻو آ.
ڪجھ ڀي نہ ڇُپائي وڃڻو آ!
قيدي: مان ڄاڻان ٿو قانون اھو!
انگريز بهادر جو ڌڌڪو
اڄ تائين تو ۾ آ صاحب!
اي ساڳي وردي جا صاحب!
هُو گورو ھو تون ڪارو آن ،
پر اهڙو ئي هتيارو آن!
مان اڳ بہ اندر آيو هان
مان آزادي ۾ ڄايو هان
مان تو وٽ ور ور ورڻو هان
زنجير غلامي جا جيسين
هن ديس مٿان آھن تيسين
مان تنهنجي در تي ڌرڻو هان
۽ توکان مُور نہ ڏرڻو هان!
مان توکي خوب سُڃاڻان ٿو
قانون بہ تُنهنجو ڄاڻان ٿو
مون سڀڪجھ جمع ڪرايو آ
۽ تو کان ڪجھ نہ ڇُپايو آ
ها مون وٽ هڪڙي شيءِ آهي
۽ مون سا جمع ڪئي ناھي
انگريز ڊنا ها اِن شيءِ کان
۽ تُنهنجو آقا اِن شيءِ کان
ايڏو تہ ڏڪي ٿو اي صاحب
هر وقت بڪي ٿو اي صاحب
ڄڻ پنھنجي مالي خوليا ۾
تون اِن کي جمع ڪندين ڇا ۾
جا منهنجي سيني ۾ دل آ ؟
ماحول ڪئي جا بسمِل آ
۽ جنهن ۾ منهنجي ڌرتيءَ جي
ڪا تڙڦ سدائين رهڻي آ
ها مرندي تائين رهڻي آ! Sher khan
گهاريَل پنهنجا ڏينهن بہ ٿورا توکي وسري ويا هوندا
مهڪيل پل ڪي پيار جا مٺڙا ۽ قول قرار ماضي جا
سي واعدا سائين سمورا توکي وسري ويا هوندا
پٽ پُراڻا ۽ خواب نِماڻا سارا وسري ويا هوندئي
۽ منهنجي ٻانهن جا هندورا توکي وسري ويا هوندا
واسيَل ساھ سمورا چاھ چِٺيون سي خالي خالي
آس چِٽيَل ڪي ڪاغذ ڪورا توکي وسري ويا هوندا احسن فیاض
اسان کي صفا يار وساري ڇڏيو تو آهي
پلڪن جي ڪنارن تان پِنبڻيَن سان پِئيڻ
مِٺي هن مَئي نوش کي سکاري ڇڏيو تو آھي
تنهنجي بِين جي سِين تي نہ ملندي ڪڏهن
منهنجي ڀَر ۾ حياتي کي وساري ڇڏيو تو آهي
۽ اکين ۾ سُرما بہ پائڻ لڳي آهين تون هاڻي
ڇا عشق کي ايڏو جلدي ماري ڇڏيو تو آهي
وري تمنا ان ئي احسِن سان ملڻ جي نہ ڪر
هو ڱذريل اَويلو لمحو هو گذاري ڇڏيو تو آھي احسن فياض
هُو ٿيو لڙڪ پاڻيءَ اکين ۾ رهي ٿي
درد پيڙائُن جا ڪِٿ ٿڪا هِن سلسلا
روز ڪا نئين ڪهاڻيءَ اکين ۾ رهي ٿي
اسان جي آبرو ڪُٺي وئي انائُن وِچ ۾
اڪثر وڍيل ڪا نياڻيءَ اکين ۾ رهي ٿي
ڪي خواب ٽُٽي ٿا لڙڪ تخليق ڪن
ڪا آس ٿيو پاڻيءَ اکين ۾ رهي ٿي
بِسارت ۾ اذيَت ايڏي آ وجود کي
ڪا موسم رت هاڻيءَ اکين ۾ رهي ٿي
خواب بہ تنهنجي هجر جا ڏسان ٿو
مٺا تنهنجي موڪلاڻيءَ اکين ۾ رهي ٿي
لوڪ کان لِڪائي دل ۾ رکيم هُن کي
مگر هُو ڄاڻي واڻيءَ اکين ۾ رهي ٿي
تون ويڳاڻو ٿي وِڇڙيو هُئين هِن ڳوٺ کان
اڄ بہ احسن صُورت نِماڻيءَ اکين ۾ رهي ٿي احسن فياض
محبتن جا ميلا بہ لڳندا تہ رھندا
سندر خواب پنھنجا اَمنَ لاء لٽايو
حُسن سان دلين جي ڌَڙڪن کي چمڪايو,
اھو عِشق نقطو اسان کي سُڻايو
جبل بہ جھانگيا , پربت بہ ناپيا
اھوائن جي دوش تي پنھنجا ٻيڙا رکو
سفر زندگي جو جيڪو بہ بچيو آ
ڇڏي زندگي جا مزا, جھنگل تانيو
اھو عِشق نقطو اسان کي سُڻايو
صليبن جون سختيون ڄڻ گلن جي ورکا
مليل ڦاھيون ڄڻ تہ ڳيچيء جو ھار بڻنيون
اڙري مقتل ڇو تون ۾ مھڪار آھي
قيدخانن کي صبر جو امتحان ٺاھيو
اھو عِشق نقطو اسان کي سُڻايو
عذابن سان انسان سَنگسار ٿيندا
ختم نفرتن جا تہ نہ اظھار ٿيندا
حياتي کي درددن جا درمان ٿيندا
پرواني جيان پنھنجي رفاقت وڌايو
اھو عِشق نقطو اسان کي سُڻايو آغا نسیم حسین
ڪاري گھٽا اَبَرُ ھاري پئي
واءُ ۾ ڪنھن سانوريءَ جي سَارَ آ ,
اُفَق تي بادلن جي ڀَرمارَ آ .
ڇو ڏَھَرَ ۾ ٿي وڃي ڏِيئو کڻي ؟
واءُ ڪِيھُون پيو ڪري اُو بي چَئي .
اي زمانا ! گلن جي ھُٻڪارَ تہ ڏس ,
مٽي جي خشبو دل کي ڏاڍي موھي پئي.
شاعري بہ نسيم! روح کي گرمائي ٿي,
ڪونج منھنجو پيغام پھچائي پيئي.
وِڄُ رات ڀَرِ واڪا ڪري آخر ٿڪجي پئي,
ٽم ٽم ڪري برسات آخر رڪجي پئي. آغا نسیم حسین
ڀّڳل من جي ڊّٺل دنیا ۾ فقط آ حقیقت ھُو
سُونھن جنھن کي سجدا ڪري حُسن جنھن جي بندگي ۾
جا مات کان وانجھل ھُجي اّٽّل اھڙي سا حقیقت ھُو
گھڻا ئي زماني ۾ ڏِٺا خوب باطل ڀري ڀاڪرن ۾ اسان
مگر کوڙ خواب دنیا جا فریب سڀ لڳا حقیقت ھُو
حقیقت ۾ حقیقت اچي ٿِي ویس حقیقت جو ڍّڪي
حقیقت ۾ یارو حقیقت جي حقيقي آ رِدا حقیقت ھُو
اسان اّبّد و اّزّل رھیاسین سدا سرحدن جي قید ۾
سرحدون ساریون تِنھن جي اڳیان فّنا حقیقت ھُو احسن فیاض
آڇاڙا عَمِيقَ جا، اَچَنِ اوڀارا؛
اُٿِي اَسارا! وِيرِ وِڙَهنديءِ ويسِرا!
2
ڪالھ وِڌائِين ڪُنَ ۾، جاڏا جُنگَ جَهازَ؛
تُنهنجِي اَڄُ تَرازَ، آهي آرَ اَکِيُنِ ۾.
3
مُلاحِظو مَهراڻَ جو، مُورِ مَ لاهِ مَناءُ؛
سامُونڊِي! سَنڀالِ ڪِي! سُمَهڻَ آيُءِ ساءُ؛
جاڳِي جَرَ مَٿاءُ، تاري وانءُ تَرازَ کي.
4
تاري وانءُ تَرازَ کي، مَنجھان مَوجَ، مَلاحَ!
دانهُون ڪَنِ درياهَ جون، اُونهي جا آگاهَ؛
سُونهَنِ جي صَلاحَ، وَٺُ ته وِيرِ لَنگھي وَڃِين.
5
سُونهان سَڌِيون ڏِينِ، هِنَ ديواني درياهَ جون؛
ڪُوڙَ اوڏائِي ڪِينَ ڪِي، رُڳو سَچُ سودِينِ؛
عِجِزَ جي اَڌَ راتِ کي، وَکـَرُ وِهائِين؛
ساٿُ نِباهِيو نِينِ، ثابِتُ اِنهِيءَ سِيرَ مان.
6
قَرڦُلَ ڦوٽا، پارچا، پاڻِيَٺَ پاتائُون؛
ڪوٺـيُون قِيمَتَ سَندِيُون، تَرَ ۾ تاڪِيائُون؛
لاڄُنِ مَنجھ، لَطِيفُ چئي، ٻِيڙا ٻَڌائُون؛
نَذرُ نَبِيءَ ڄامَ جو، چَڙَهندي چَيائُون؛
جي ڇُوهي ڇوڙيائُون، سي ٻيڙِيُون رَکِين ٻاجَھ سين!
7
وِچينءَ جان ويهِي، جَرَ پَلؤ پائِيان؛
”تَڙِ ٻيڙا! گَھرِ سُپِرِين!“ اُوسَہِ اِيَ پيئِي؛
جِئن وَڻِجارو سين وَکَرين، سَرَها سَڀيئِي؛
حُرمَتَ ساڻُ حَبِيبَ جي، سُونگِيا نه سيئِي؛
پاڻَهِين اُوُءِ پيهِي، کَنڊَ کيڙائُو آئِيا. ایاز
چوٽا تيلَ چَنبيلِيا، هاها! هُو! هَميشَ؛
پَسيو سُونهَن سَيَّدُ چئي، نِينهَن اچَنِ نيشَ؛
لالَنَ جي لِبيسَ، آتَڻِ اَکَرُ نه اُڄَهي.
2
جَهِڙا پانَنِ پَنَّ، تَهِڙِيون سالُون مَٿِنِ سائِيون؛
عَطُرَ ۽ عَبِيرَ سين، تازا ڪَيائُون تَنَّ؛
مَڙهيا گَھڻو مُشڪَ سين، چوٽا ساڻُ چَندَنَّ؛
سُنهَنِ رُپي سونَ سين، سَندا ڪامَڻِ ڪَنَّ؛
ڪَيائِين لال لَطِيفُ چئي، وڏا ويسَ وَرَنَّ؛
مَنجِھ مَرڪِيَسِ مَنَّ: "سوڍي سين سَڱُ ٿِيو."
3
سونَ وَرنِيُون سوڍِيُون، رُپي رانديُون ڪَنِّ؛
اَگَـرَ اوطاقُنِ ۾، کَٿُوريون کَٽُنِّ؛
اوتِيائُون عَبِيرَ جا، مٿي طاقَ تَڙَنِّ؛
ٻاٽَنِ ٻيلون ٻَڌِيون، پَسِيو سُونهَن سَڙَنِّ؛
ٿِيا لاهُوتي لَطِيفُ چئي، پَسَڻَ لَءِ پِريَنِّ؛
اِجهي ٿا اچَنِّ، ڪاڪِ ڪَڪوريِا ڪاپَڙِي.
4
گُجَرِ گَھڻا گھائِيا، پاڻا لَڳُسِ گھاءُ؛
مينڌَري مُلاءُ، لڳَسِ ڪانُ ڪَپارَ ۾.
5
رُوءِ راڻي جي ناهِ ڪو، سوڍو سَڀِنِ سُونهَن؛
لاٿَائِين لَطِيفُ چئي، مٿان دِلِيُنِ دُونهَن؛
ڪانهي ٻِي وِرُونهَن، ٿِيو مِڙوئِي مينڌِرو.
6
ڪاڪِ نه جَهـلِيا ڪاپَڙِي، موهِيا نه مَحلَنِّ؛
ٻايُنِ ۽ ٻانِهِيُنِ جي، ٻَنڌَڻِ ڪِينَ ٻَجَھنِّ؛
لکين لاهُوتِينِ، اَهِڙِيُون اورِيان ڇَڏِيُون.
7
ڪاڪِ نه جَھـلِيا ڪاپَڙِي، موهِيا ڪَنهِن نه مالَ؛
سوڍِيُون سِجھائي وِيا، هَهِڙا جَنِين حالَ؛
جي ڇورِيُنِ ڏِنا ڇالَ، تَپِ لاهُوتِي لَنگھي وِيا.
سلمان علی
آبُ اَرتو اکِيين، لُڙڪَ وَهائِيين لال؛
ڏِٺَءِ جي جَمالَ، سامِي! ڪُہُ نه سَلائِيين؟
2
گُجَرِ کي گَجميلَ جُون، تارَنِ ۾ تَبَرُون؛
هڻي حاڪِمِيَنِ کي، زورَ ڀَريُون زَبَرُون؛
ڪاڪِ ڪَنڌِيءَ قَبَرُون، پسو پَرَڏيهِيُنِ جُون.
3
گُجَرِ گاروڙِيُنِ، اَچيو اَڏِي اُڀِيي؛
مَٿان پيئِي تِنِ، ٻَڌا ٻاڻَ هَڻَنِ جي.
4
مُومَلَ ماري مِيرَ، آهيڙِيُنِ کي آڪَري؛
سوڍِيءَ گھڻا سَڪائِيا، پَڙهِيا پَڻِتَ پِيرَ؛
هَڻي تِنِ کي تِيرَ، مَڻِيو جن مَٿَنِ ۾.
5
جوڳِيءَ جاڳائي، ماري وِڌو مامِري؛
لَنؤ لُڊُوڻي ڪَنڌِيـين، اَمَيو آهي؛
وَڃو جي ڪاهي، ته نِڪُون پَسو نِينهَن جُون.
6
هَلو، هَلو! ڪاڪِ تَڙين، جتي نِينهَن اُڇَلَ؛
نه ڪا جَھلَ نه پَلَ، سَڀُڪو پَسي پِرِينءَ کي.
7
هَلو، هَلو! ڪاڪِ تَڙين، جتي گَھڙِجي نِينهُن؛
نه ڪا راتِ نه ڏِينهُن، سڀڪو پَسي پِرِينءَ کي.
8
هَلو، هَلو! ڪاڪِ تَڙين، چَرُو جِتِ چَڙَهنِ؛
ڪوڙين رَنگَ رَچَنِ، پانوڙِيءَ پِڪَ سين.
9
آکُون، ڊاکُون، سِرَکَنڊَ شاخُون، جِتِ چَوکا چَندَنَ ڪَؤنرَ؛
مَيي سيئِي ماڻِيا، جِتِ نه ڀِرَنِ ڀَؤنرَ؛
ڪُنوارِيُون ۽ ڪَؤنرَ، ڪاهِ ته پَسُون ڪاڪِ جا.
10
چَڙهِيا چارَئِي يارَ، سُوڌا شِڪارِي؛
فِڪِرَ ساڻُ ڦِٽِي ڪِي، سوڍي سوپارِي؛
وِيا ڪاهِيندا ڪاڪِ ڏي، جِتِ مُومَلِ موچارِي؛
موٽِيا نه مارِي، ڪَؤنرَ لَتاڙي ڪاڪِ جا. ساجد ہمید
سامِئَ سيلو سِرَ تي، مالا موچارِي؛
ڏيئِي ڏيکارِي، ڦَٽي دِلِ فَقِيرُ وِيو.
2
ڪالَھه گَڏِيوسُون ڪاپَڙِي، جَهِڙو ماهُ مُنِيرُ؛
فَيضُ، فِراقُ فَقِيرُ، جوڳِي جاڳائي وِيو.
3
ڪالَھه گَڏِيوسُون ڪاپَڙِي، پَهَرَ سِجَ کان پوءِ؛
پَسو سُونهَن ساميءَ جي، رَتَ وَرنو روءِ؛
جو مُنهِن مُومَلَ جي پوءِ، موٽَڻُ تَنهِن مَسَ ٿِئي.
4
ڪالَھه گَڏِيوسُون ڪاپَڙِي، بابُو بانَ بَرِي؛
سائِي سالَ ڪُلَهنِ ۾، سامِي سونَ سَرِي؛
خَبَرَ ڏي کرِي، ڪا مُومَلَ جي مَجازَ جي.
5
بيکارِيءَ کي بَرَ ۾، وِيو ڪَيفُ چَڙهِي؛
ڳالِهيُون ڪَندي ڪاڪِ جُون، ڳوڙها پِيَسِ ڳَڙِي؛
ڪا جا اَنگُ اَڙِي، جِئَن ڇُٽا ڦَٽَ ڇُڙِي پِيا.
6
سِجُّ سُڀاڻي جا ڪَري، سامِيءَ سائِي رُوءِ؛
اَچي ٿِي عَطُرَ جي، مَنجھان مُگَٽَ بُوءِ؛
سا ڏيکارِيَهُون جُوءِ، جِئان لاهُوتِي لَعلُ ٿيو.
7
جوڳِيءَ تي جَڙاءُ، نِسوروئِي نِينهَن جو؛
پَتَنگَ جِئَن پيدا ٿِيو، سامِي سِجَّ وَڙاءُ؛
آيو ڪاڪِ تَڙاءُ، ڪُنوارِنِ ڪَڪورِيو. ساجد ہمید
دلربا دل دُلھن جیان سجائي اسان لاء ایندي
چُمي ڪنھن ڪات جو ڌار لھُو سندي ھُو سیج وڇاري
رت سان ریٽي بدن پاڻ ملھائي اسان لاء ایندي
غمن جي پار جا پنڌ لتاڙي نیٺ تہ ھُو پُڄڻي آ
کوڙ خوشیون سھڻي چادر ۾ لِڪائي اسان لاء ایندي
زنجیرون زیوٙر ڪري ھُو مُرڪي اچي مقتل تي بِھيندي
ڏیئي دار کي دوکو ھُو پٙڪ آھي اسان لاء ایندي
نہ لِڪندي نہ ڊِڄندي سرڪش آ سرعام ھلي ایندي
سموري جڳ سامھون ڳائي وڄائي اسان لاء ایندي
سدا نہ رھندي سادگي تي وِکریل وارن جي اُجاڙ رُت
سنواري سِینڌ پنھنجي ھُو لالي لڳائي اسان لاء ایندي
اکڙین کي ڪنھن ٻي جي اچڻ جي ڪا آس نہ آھي
ھُو جا فقط احسِن اسان جي آھي اسان لاء ایندي Ahsin Fayaz
Sindhi Poetry in Urdu
Sindhi poetry is regarded among the key regional poetries of Pakistan. Sindhi is among the oldest languages of the Indus Valley, if offers variety of colors both in prose and poetry including verbal verses based on the folk tales.
Sindhi poetry is enriched in thought as any other language. In addition to it, old Sindhi poetry impacts over the contemporary languages and can also accept the influence of different languages such as Hindi.
When talk about forms of verse, the jeay sindh poetry offers 2 main original forms of verse, such as Waei and bait. Bait has a slight resemblance with form Sorthas and Dohas, moreover also took an influence by Persian forms like Mathnavi, Kaafi, Ghazal, and Rubai.
Ustad Bukhari Poetry text also incorporated different broader influences such as the blank and sonnet verse. After the Pakistan’s independence in 1947, different forms were deployed by Haiku, Tanka, Triolet, and Renga, etc. Today, these forms also continue to co-exist, in a varying degree, such as Azad Nazm having the edge over them all.
Sindhi Poets List
Sachal Sarmast, Shaikh Ayaz and Shah Abdul Latif Bhittai are regarded as the key poets of Sindhi language. Below, you can check, names of some other famous ones:
• Ustad Bukhari• Adal Soomro
• Ali Gul Sangi
• Allah Baksh Sarshar Uqaili
• Muhammad Mohsin Bekas
• Sarkash Sindhi
• Sawan Fakir
• Shah Inayat
• Sikandar Khan Khoso
• Sobhraj Nirmaldas Fani
• Tajal Bewas
Sindhi poetry is highly loved by people who have a true understanding of Sindhi poetry and want to express their feelings and emotions in the form of words. It is a reason that that, there are a large number of people who just love Sindhi ghazal, rubai, etc. At Hamariweb, you can easily search and read the Sindhi poetry in Sindhi text. The large database has poetry of different categories such as sad Sindhi poetry or Sindhi poetry for friends. So just find some of the latest and finest poetry collection from the famous and renowned Sindhi poets.
User Reviews
Sindhi poetry beautifully reflects love, culture, and tradition, and it's easily available online for anyone who enjoys soulful verses.
- umair , jaranwala
سنڌي شاعري سنڌو درياه وانگر وهي ٿي، محبت، ثقافت ۽ روحانيت سان ڀرپور آهي. هر مصرعو سنڌ جي روايت ۽ فخر کي بيان ڪري ٿو.
- Amir , Hyderabad
هر زبان وارن ماڻهو هتي اچي سگهن ٿا ۽ پنهنجي پسنديده ٻوليءَ ۾ شاعري پڙهي سگهن ٿا. ان کان وڌيڪ بهتر ڇا ٿي سگهي ٿو؟
- Irfan , Sindh