اک دن سجناں مٹی وچ رل جاناں اے

اک دن مٹی دے وچ مل جاناں اے
منہ مل خاکاں مٹی اچ رُل جاناں اے
در توبہ نال حیاتی نہ مڑ آناں اے
روز قیامت معافی نہ کُڑ کُڑ جاناں اے
کس لئی یار ولوں اپنا منہ لُکانا اے
اول آخر اودھے ہی وَل جانا اے
مک جاناں اک دن اے کھیڈ وی سجناں
نس نس ایویں کیوں اپنا جی تھکاناں اے