دس حال بیگانے نوں
Poet: Subhani By: Subhani, sargodhaکھا لے تھوڑا چھڈ دے جھوٹ دے کھانے نوں
دس اپنے حال بیگانے نوں
کوئی اشق دے سرہانے بیٹھا اے
کوئی فرض نبھانے بیٹھا اے
کوئی لے کے قرض دا بوجھ
ہس ہس کے نجانے سہندا اے
کوئی مطلب دے دائرے وچ رہندا اے
کوئی اپنی زات وچ ہی بہندا اے
اے مندے جھوٹے زمانے نوں
دس اپنے حال بیگانے نوں
کوئی نکا وڈا دین حق وچ نئی
جیڑا جھوٹ اے کدی سچ وچ نئی
گناہ ودائے ساڈی ضد و تکبر
ایماں دی کھری او رت وچ نئی
اے انساں دی تفریق کردے نے
حق کوئی منگے تے چڑدے نے
اے پلے نفس پرانے نوں
دس اپنے حال بیگانے نوں
قربت ملدی فقیراں نوں
کاوں کوسن ا تقدیراں نوں
حال نمانے تو آپ پہچانے
بدل لے ہتھ دی لکیراں نوں
پر پتر منافقت دے اوگاندے نے
تے چنے کوڑ دے چباندے نے
کون کوسے اس زمانے نوں
دس اپنے حال بیگانے نوں
چھڈ دے پھڑنا کسے دی چادر
دل وچ کر لے عشق الہی صادر
ٹر پے ایماں دے بنے اتے
نہ بھول ہر شے تے او ھی قادر
پر انساں بھلکڑ رہندا اے
جان بجھ کے نادانیاں سہندا اے
زرا ویکھ اپنے گریبانے نوں
دس اپنے حال بیگانے نوں
کس بات کی آخر جلدی ہے کس بات کا پھر یہ رونا ہے
دنیا کے مصائب جھیلنے کو مالک نے بنایا ہے جیون
آرام بھلا پھر کاہے کا پھر کاہے یہ سونا ہے
بے مقصد جینا کہتے ہیں حیوان کے جیسا جینے کو
انساں کے لیے تو یہ جیون یارو پر خار بچھونا ہے
دشوار سہی رستہ لیکن چلنا ہے ہمیں منزل کی طرف
منزل کی طلب میں عاکفؔ جی کچھ پانا ہے کچھ کھونا ہے
