سن نی دھی رانی

 سن لے دھیئے رانیئے نی ،تینوں میں سمجھاواں
کر لے مت سیانی کڑیئے ،تیرے ترلے پاواں
ماواں ورگی شے نہ کوئی ، ماواں ٹھنڈیاں چھاواں
لگے چوٹ جے دھی پتر نوں، ماواں بھردیاں ہا واں
دنیا دھیئے بڑی سیانی، کوئی ناں کھان نوں دیوے
بتی، تیل دے باہجوں چانن دیون ناہیں دیوے
اوہو رہندا چنگا جہڑا اپنے آپ چ جیوے
کھا کے سکی، مسی روٹی ٹھنڈا پانی پیوے
چنگا لگے او ہو بندا جہڑ ا دے قربانی
کمی اپنے تائیں سمجھیں، سمجھیں ناہیں رانی
منیں کہنا ویلے دا نی کرنی نئیں من مانی
مالک اپنے نوں توں جانیں جیویں دل دا جانی
گلے دے گانی نال ای کڑیئے اپنا من پر چاویں
سن میوزک کاراں دے ناں اپنا دل ترساویں
یا پھر جھانجھر پیراں والی جے کدی اوہ پاوے
نس دی جاویں سڑکاں اتے، نچ نچ تو وکھاویں
چنگی مندی گل ،پیاری ،جے کدی اوہ آکھے
بہتے سوٹے کھان توں پہلاں، کاکی لگیں آکھے
اوکڑ سوکڑ ،آ، او، جاندی، دن بدلدے رہندے
تیرے اگے ککھ اوہ رکھے، آکھیں توں ایہہ لکھ اے
نال خوشی دے کھاویں دھیئے جنے رُ گ اوہ پاوے
جھٹ دے نال تیار ہویں جد ریہڑی لے کے آوے
سجے، کھبے ، اگے، پچھے ویکھیں چار چو فیرے
رکھیں وچ دھیان جدوں وی واگ اشارہ آوے
ماڑا ایتھے مر مر مردا ، کوئی ناں اوہنوں پچھے
بندے ایتھے تھوڑے نیں تے بہتے رہندے لچے
گھگھیاں اندر باز چھپے نیں ، ہرناں اندر چیتے
سدھی سادھی دنیا کوئی ناں ،بہتی لچ کڑچ اے
چنگا ، مندا ، ویکھ کے کڑیئے توں دولتی ماریں
چک چک بہتا بھار نی جٹی دل مالک دا ٹھاریں
رکھیں اٹھے پہر تیاری، ہاڑیں تے سیالیں
چادر سستی والی توں ناں اپنے سر تے اوڑھیں
ویکھ ویکھ کے میرے ولے، سکھ لے ول ولاویں
کیویں سدھی راہ تے چلنا، مڑنا داویں ، باویں
جے کر آوے ول ہنر، تے توں مراداں پاویں
دوڑی جاویں سڑکاں اتے گھاٹیاں چڑ دی جاویں
راضی ہو کے مالک تیرا ، تھاپڑی چہ اک لاوے
کنے ماہاں سالاں دی ،تے، لتھ تھکاوٹ جاوے
پکی ہو کے توں کھلوویں جد اوہ مال لدا وے
اڈھ دی آویں وانگ ہوا ،جد گھردے ول اوآوے
اوہو عقل سیانی جہڑی ہوراں کولوں سکھے
کم او رہنے ہو کے جہڑے لیکھاں وچ نے لکھے
کسے نے ڈگنا پک پکا کے، کسے نے کچے پلے
سداتے شاہی رب سوہنے دی، انہدے چلنے سکے
اکو تھاں تے آکے مکدی گل جہڑی وی کریئے
اکو گھاٹی تے اوچڑھ دی جہڑی راہ وی ٹریئے
باقی رہنا باقی نے ، بس مرتضائی ؔ ڈریئے
سارے رب دے جی نیں بیلی، سبق محبت پڑھیئے