ہنجو ڈیگن
Poet: Gulzaib Anjum By: Gulzaib Anjum, Dubaiآکھاں وچوں ہنجو ڈیگن جدوں وی کدے میں ہساں
پریت تیری دیاں گلاں کیویں لوکاں نوں میں دساں
لوکاں دا کی اے لوک تے ہوندے ہن چسکورے
مزے لوون لوک جدوں وی درد اپنے میں دساں
پریت نبھاون دیاں قسماں خورے کھا بیٹھا ساں
اپنی گلاں بیڑیاں بنن جدوں وی میں نساں
اے پہولا دل کہندا اے مڑ آوے او بچپنا
جدے ہتھ سوہنا کھڈونا ویکھاں پہج پہج میں کھساں
اے شارے شپے کدے تے اپے سمجھ لیا کر
رمزں عشق دیاں ہر ویلے کیویں تینوں میں دساں
بن کے ملاں الٹی مت جے دے بیٹھا ساں
جے آکھاں ملاقات دا آپے ہی میں پھساں
گلاں حیاتی وچ چنگیاں مندیاں ہوندیاں رہیندیاں
کنِاں توں میں راضی ہوواں کِناں توں میں روساں
چھڈ کھیڑا دنیا دا ڈھیرے لا لے وچ مسطاں
چھلیا کملیا گلاں اور کیڑیاں تینوں میں دساں
نہ میں سرپینچ پنجاتاں نہ میں کھیڈے کھاڑے
کی گلاں یاد کری روہسن لوکی جدوں میں مرساں
نہ سخی فیاض نہ زہد عابد نہ میں تہجد گزار
ہنیری قبر وچ اپنیاں کیتاں توں میں ڈرساں
زیبّیا اے سنگتاں چار دیاڑے مان انہاں دا کی کرناں
بن کے بستر تقوے والا محبوب دیاں راہوں تے میں ٹرساں
